ไฟล์จาก podcast หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม

เราต้องฝึก ทีแรกเราฝึกให้จิตตั้งมั่น ฝึกสติให้ว่องไว พอจิตเราตั้งมั่นเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานแล้ว ก็ฝึกที่จะหมายรู้ หมายรู้ก็คือเป็นมุมมองของจิต สติระลึกรู้กายก็หมายรู้ มองกายในมุมของความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ทีแรกจงใจมอง ต่อมาจิตมันมองได้เอง ตรงที่จิตมองได้เองนี่เราเดินปัญญาอย่างแท้จริงแล้ว หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 16 มกราคม 2564 ไฟล์ 640116 ซีดีแผ่นที่ 88

ตัณหากับฉันทะ ไม่เหมือนกัน ฉันทะ พอใจที่จะทำเหตุที่ดี แล้วผลมันเป็นผลพลอยได้ มันตามมาเอง ตัณหานี่อยากได้ผล ไม่อยากทำเหตุหรอก อยากบรรลุมรรคผล ประเภทนั่งๆ นอนๆ แล้วก็บรรลุได้ ดีที่สุด ถ้าไม่มีฉันทะ ไม่ภาวนาจริง อย่างถ้ามีฉันทะ ก็ตั้งใจภาวนาของเราเอง ไม่ต้องให้ใครสั่ง ถ้าไม่มี มีแต่ความอยาก ภาวนาแล้วอยากจะได้โน่น อยากจะได้นี่ อยากได้อภิญญา อยากมีฤทธิ์ อยากมีความรู้มากมาย อย่างนั้นตัณหา หวังผล การภาวนา ถ้าหวังผล ไม่ได้ผลหรอก มันโลภ หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 10 มกราคม 2564 ไฟล์ 640110 ซีดีแผ่นที่ 88

วิเวกคือการฝึกอยู่ในความสงบ มี 3 อัน มีกายวิเวก คือไม่คลุกคลี คลุกคลีเท่าที่จำเป็น ยุ่งกับคนอื่นเท่าที่จำเป็น มีจิตตวิเวก อยู่กับตัวเองให้เยอะๆ เรียนรู้ตัวเองให้มาก แล้วต่อไปจะได้ผลพลอยได้อันหนึ่ง คืออุปธิวิเวก สงบจากกิเลส ถ้าเราภาวนาเป็นเราจะรู้เลย ตัวที่ทำให้จิตใจเราไม่สงบก็คือกิเลสทั้งนั้น ไม่ใช่ตัวอื่นเลย เราหัดภาวนา จิตเราก็สงบได้จิตตวิเวก แล้วก็ได้เห็นความจริง เวลากิเลสเกิด จิตใจมันดิ้นรน ฟุ้งซ่านวุ่นวาย พอเราเห็นอย่างนี้เรื่อยๆ เห็นบ่อยๆ ไปจะรู้เลย ศัตรูของชีวิตเราไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่โควิด ศัตรูในชีวิตของเราจริงๆ ที่ทำให้เราไม่มีความสงบสุข ก็คือกิเลสของเราเอง -- หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 9 มกราคม 2564 ไฟล์ 640109 ซีดีแผ่นที่ 88

เราไม่ต้องรอให้หมดไปก่อนปีหนึ่งๆ แล้วค่อยเห็นว่าชีวิตเหมือนความฝัน มาเฝ้ารู้ลงที่กายที่ใจในปัจจุบันนี้ จนเห็นว่าปัจจุบันนี้ก็เหมือนฝันอยู่ ร่างกายนี้ไม่ใช่ตัวเราของเรา เวทนาคือความสุขทุกข์ในกาย หรือความสุข ความทุกข์ ความเฉยๆ ในใจ ก็ว่างเปล่า ไม่ใช่ตัวเราของเรา จิตที่เป็นกุศล จิตที่เป็นอกุศลก็ว่างเปล่า ไม่ใช่ตัวเราของเรา ฝึกรู้ฝึกดูซ้ำแล้วซ้ำอีกลงไป แต่ไม่ใช่คิดเอา รู้สึกเอา คอยรู้สึกอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก จิตมันก็จะค่อยๆ ฉลาดขึ้นๆ สิ่งที่เรียกว่าความฉลาดของเรา ก็คือตัวสัมมาทิฏฐินั่นเอง ความรู้ถูก ความเข้าใจถูก ปฏิบัติแทบเป็นแทบตาย ไม่ได้อะไรมา-ไม่เสียอะไรไป สิ่งที่ได้มามีอย่างเดียวคือ สัมมาทิฏฐิ สิ่งที่เสียไปมีอย่างเดียวคือ มิจฉาทิฏฐิ แค่นั้นล่ะที่ฝึกกันแทบตาย นอกนั้นไม่มีอะไรหรอก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 1 มกราคม 2564 ไฟล์ 640101 ซีดีแผ่นที่ 88

ช่วงที่เราต้องเก็บเนื้อเก็บตัว คนไม่มีปัญญาก็จะรู้สึกเป็นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมาน คนมีปัญญาจะรู้ว่ามันเป็นเวลาที่มีคุณค่า มีประโยชน์มาก เพราะเรามีเวลาที่เรียนรู้ตัวเองได้มาก ตอนนี้ยังไม่รู้สึกไม่เป็นไร แต่พอผ่านเหตุการณ์ไปแล้ว ลองย้อนกลับมาดู จะพบว่ามันคุ้มค่าที่สุดเลย ความยากลำบากที่มีเล็กๆ น้อยๆ ถ้าภาวนาเป็นไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย อะไรๆ มันก็ดูดีไปหมด ถ้าภาวนาได้ อย่างเราไม่เป็นโรคเราก็รู้สึกดี ถ้าเป็นโรคเราก็รู้สึกดี เออ ยังไม่ตาย ถ้าจะตายเราก็รู้สึกดี เออพ้นทุกข์ พ้นร้อนอย่างนี้สักที เดี๋ยวเราไปเกิดที่ดีกว่านี้อีก เพราะเราภาวนามาเยอะ จะไม่รู้สึกขาดทุนหรอกชีวิต คนที่รู้สึกว่าชีวิตนี้ขาดทุน ก็คือคนไม่ได้มีศีลมีธรรมพอ ฉะนั้นตั้งอกตั้งใจ รักษาศีลเอาไว้ หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 31 ธันวาคม 2563 ไฟล์ 631231 ซีดีแผ่นที่ 88

สิ่งที่โลกมีก็คือความทุกข์ อย่างอื่นไม่มี ท่านถึงบอกว่า นอกจากความทุกข์แล้ว ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป มีแต่ความทุกข์เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป นี่เรื่องของโลก เราไม่ได้เกลียดโลก แต่เรามาเรียนรู้โลก โลกไม่ได้มีความสุข น่าสนุก น่าเพลิดเพลินอย่างที่คนหลงเขารู้สึกกัน อยู่กับมันแล้วเรียนรู้ความจริงของมันไป ถ้าเห็นความจริงของโลก ว่าหาสาระแก่นสารอะไรไม่ได้ ยิ่งไปหลงวุ่นวายกับมัน ใจเราก็ยิ่งปนเปื้อน สกปรก ไม่มีความสุข ถ้าเข้าใจโลก ก็อยู่กับมันแบบไม่ติดโลก เหมือนดอกบัวเกิดในน้ำแต่ไม่เปียกน้ำ ค่อยฝึกไปเรื่อยๆ เรียนรู้โลกมีอะไรบ้าง ทั้งรูปธรรม ทั้งนามธรรมเขาเรียกว่าโลก โลกไม่ได้มีอย่างอื่น มีแต่รูปธรรมกับนามธรรม ดูลงไปเรื่อยๆ มีสติ มีใจตั้งมั่น ก็เรียนรู้โลกอย่างที่โลกมันเป็น ก็จะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิด แล้วมันก็ดับไป หมดไป สิ้นไป กระทั่งของที่เรารักเราหวงแหนที่สุด คือชีวิตร่างกายเรา มันก็หมดไปสิ้นไปเรื่อยๆ -- หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 27 ธันวาคม 2563 ไฟล์ 631227 ซีดีแผ่นที่ 88

สมาธิจำเป็นสำหรับการปฏิบัติ จำเป็นทั้ง 2 ชนิด สมาธิชนิดสงบก็จำเป็น สมาธิชนิดจิตตั้งมั่นก็จำเป็น สมาธิชนิดจิตตั้งมั่นจะฝึกยากนิดหนึ่ง คนในโลกไม่ค่อยรู้จักหรอก แต่มีมาก่อนที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ คือพระโพธิสัตว์เจ้าชายสิทธัตถะ ท่านฝึกจิตตั้งมั่นได้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ตอนโตขึ้นมาภาวนาแล้วออกบวชแล้ว ช่วงสุดท้ายจิตท่านก็ตั้งมั่นขึ้นมา ท่านถึงเจริญปัญญาได้ จิตไม่ตั้งมั่น จิตไม่มีสมาธิเจริญปัญญาไม่ได้ ในตอนที่เราเจริญปัญญา เจริญไปเรื่อยๆ มันเหมือนจิตใช้พลังงานไป จิตจะเริ่มฟุ้งซ่าน ดูจิตก็ไม่ได้ ดูกายก็ไม่ได้ คือไม่สามารถเจริญวิปัสสนาได้แล้ว ก็เหมาเรียกว่าจิตฟุ้งซ่าน มันเจริญวิปัสสนาไม่ได้แล้ว จิตไม่มีเรี่ยวมีแรงไหลๆ ไปเคลิ้มๆ ไป อันนี้เราต้องทำสมาธิชนิดจิตสงบ... จิตมันฟุ้งซ่านมันจะหมดแรง เราก็ต้องชาร์จพลังของมัน -- หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 26 ธันวาคม 2563 ไฟล์ 631226 ซีดีแผ่นที่ 88